گزارش خبرنگار نيويورک تايمز از تهران:

گزارش خبرنگار نيويورک تايمز از تهران:
در اينجا شادي مجاز نيست
مايکل اسلکمن
۷ تیر ۱۳۸۵
خلاصه:
تهران – با نواي آهنگ " We will ! We will! Rack you! " هزاران تماشاگر مرد وارد استاديوم آزادي شدند تا به تماشاي بازي فوتبال دوستانه بين تيم ملي ايران و تيم بوسني هرزگوين بپردازند.
-->
تهران – با نواي آهنگ " We will Rack you! " هزاران تماشاگر مرد وارد استاديوم آزادي شدند تا به تماشاي بازي فوتبال دوستانه بين تيم ملي ايران و تيم بوسني هرزگوين بپردازند.
هنگامي که تيم ايران براي دومين بار پس از انقلاب اسلامي سال 1357 آماده رقابت در جام جهاني مي گردد، تب فوتبال نشانگر بسياري از فشارهاي پيش روي جامعه ايران است. در حالي که ايران در خصوص برنامه هسته اي خود با غرب رودرروست و رئيس جمهور ايران به رد هولوکاست مي پردازد، اين کشور مبارزه اي اساسي تر نيز پيش رو دارد: چگونه مي توان در جمع با هم خوش گذراند.
بهروز غريب پور، سرپرست يکي از مراکز عمده فرهنگي ايران مي گويد: "ما در مورد اين مشکل صحبت مي کنيم: چگونه مي توانيم جامعه اي شاد داشته باشيم؟ ما در حال تلاش براي ايجاد تحول هستيم، يافتن راهي مناسب و قابل قبول جهت شاد بودن – هنگامي که مي خواهيم شاد باشيم."
به نظر مي رسد که فوتبال يکي از کاتاليزورهاي اين تلاش است. به گفته منصوره اتحاديه، ناشر و مورخ ساکن تهران: "ما مردمي غمگين هستيم. اکثر موسيقي ما غمگين است. رنگ [مورد استفاده] شيعيان مشکي است."
اتحاديه اضافه کرد: "لازم است مردم با هم بيرون رفته و فرياد بزنند. با هم جشن بگيرند." منظور وي جشن هايي است که پس از پيروزي تيم فوتبال برگزار مي گردند، جشن هايي که عمدتا توسط بسيجي ها متوقف مي شوند. بازيکنان تيم ملي ايران اذعان نموده اند که احساس مي کردند بايد بازي را ببرند تا با تلاش هاي غرب جهت جلوگيري از برنامه هسته اي ايران مقابله نمايند. از زمان پيروزي انقلاب اسلامي، روحانيون هرگونه جشن عمومي را محدود کرده و به تشويق سوگواري عمومي پرداخته اند.
به اعتقاد مورخان، مردم ايران از زمان انتخاب اسلام شيعي در قرن 16 به عنوان دين رسمي کشور، رسم و رسومات خود را بر مبناي غم و سوگواري استوار نموده اند. مهم ترين تعطيل آنها، عاشورا است که مبناي يک ماه سوگواري براي امام حسين، نوه پيامبر اسلام است که در سال 680 در يک نبرد جان باخت. حتي در ماه رمضان که ساير مسلمانان پس از يک روز روزه به جشن مي پردازند، اکثر جشن ها در ايران ممنوع است.
آخوندهاي حاکم بر ايران به تجليل افرادي که در راه ايمان با کشورشان جان باخته اند، مي پردازند و در عين حال هرگونه ابراز شادي در ملا عام را مورد مجازات قرار مي دهند. شاهد اين مدعا، نقاشي ها و تابلوهاي بزرگ تصوير مردان جوان است که در جنگ ايران و عراق در دهه 80 کشته يا جانباز شده اند و اين تصاوير در سراسر تهران مشاهده مي شوند.
اين ايده ها توسط دولت به پيش رانده مي شود. در شهر تاريخي بم که هنوز شاهد عواقب زلزله ويرانگر سال 1382 است، يکي از مراکز فرهنگي در صدد برگزاري جشن موسيقي جهت ايجاد شادي بود اما دولت جلوي جشن را گرفت.
اما جوانان و حتي بزرگسالان ديگر فرهنگ سوگواري را بر نمي تابند. حتي برخي از ايراني هاي محافظه کار درک کرده اند که بايد اسلام سبک ايراني را باز سازي کنند تا کمي شادتر باشد. در سال هاي اخير، آنان بر شادماني تاکيد نموده و در چند نقطه از تهران، مقامات از پرچم هاي قرمز به جاي مشکي براي عاشورا استفاده کرده اند.
چند روز بعد ، تيم ايران در برابر بوسني قرار گرفت. در حالي که دو تصوير بزرگ آيت الله خميني و آيت الله خامنه اي در استاديوم قرار داشت، تماشاچي ها با آهنگ رپ ايراني پايکوبي مي کردند.
منبع : نيويورک تايمز، 20 ژوئن 2006